Hagyrðingar
...hafa lítið haft sig í frammi síðan blásið var í ljóðalúðrana hér á síðunni... Hallveig kom þó með gott innslag sem var alveg sérdeilis ánægjulegt o",)
Ég ákvað að setja saman eina stöku um "ástandið"!!
Skorað var á vana menn
að velja orð í stöku.
Andinn mikli bíður enn,
með andtakt, ljóðavöku!!
Og svona á meðan við bíðum... þá er hér smá innlegg frá Meistara Megasi. Frekar ljótur texti reyndar..!
Það var eitt sinn út í garði
að unnustan mín og ég.
Við sátum í sól og blíðu
og það var sumar við Framnesveg
Og hún var svo ung og yndisleg
ástin mín kær.
Ég elskaði hana svo ofboðslega
að ég var gráti nær.
Ég sagði: "Ég þarf að sækja
mér sólaráburðinn minn."
Og á leiðinni upp á loftið
var' mér litið í spegilinn.
Ég fann augu Kains hvíla á mér
köld og döpur og myrk.
Ég kallaði: "Ástin komdu
veitum hvort öðru frið og styrk."
Ég sagði við hana, "vinan mín,
viltu ekki kom með mér
eitthvað út að ganga
þar sem engin til okkar sér
Við skulum leita að leiðinni
sem liggur á heimsenda.
Því heimsins ásýnd hún er ill
og heimsins náttúra."
Við héldum af stað eftir Hringbraut
það var hlýtt og glampandi sól.
Og allir búnir sínu besta skarti
í borginni sem mig ól.
Liljuhvít var höndin hennar
sem hélt ég svo þétt um.
Og útúr borginni flýttum við för
og framhjá Árbænum.
Rétt fyrir utan Reykjavík
við Rauðhóla gerðum við töf,
og hún renndi þar sjónum sínum,
hún sá þar var nýtekin gröf.
Hún fleygði sér í fang mér
ég fann hún skalf eins og strá.
"Ég óttast" sagði hún "ástin mín,
ég óttast það sem ég sá."
Hún fleygði sér felmtri slegin
í fang mitt og sagði milt.
"Ég hræðist svo að þú hafir
í hyggju að gera mér illt."
"Þú átt kollgátuna" kvað ég við,
"nú er komin þín hinsta stund,
í gröfina tarna sem gróf ég í nótt
verður gott að fá sér blund."
"Skelfdu mig ekki ástin mín
ég er of ung til að deyja strax."
Og hún sagði: "ó ekki myrða mig."
á meðan ég leitaði lags.
Ég hélt henni fastri og hnífinn ég rak
í hjartað beinustu leið
og meðan blóðið rann ofan í Rauðhóla
stóð ég raunamæddur og beið.
Ég horfði á hjartað mitt deyja
og ég hugsaði svo með mér:
"Á ég ekki að gæta minnar eigin systur,
er ekki það sem mér ber?"
Þú ert heilladísin hamingjan mín
happið sem féll mér í skaut.
Og ég lagði hana í gröfina, gerði krossmark
og gekk svo hryggur á braut.
Ég ákvað að setja saman eina stöku um "ástandið"!!
Skorað var á vana menn
að velja orð í stöku.
Andinn mikli bíður enn,
með andtakt, ljóðavöku!!
Og svona á meðan við bíðum... þá er hér smá innlegg frá Meistara Megasi. Frekar ljótur texti reyndar..!
Það var eitt sinn út í garði
að unnustan mín og ég.
Við sátum í sól og blíðu
og það var sumar við Framnesveg
Og hún var svo ung og yndisleg
ástin mín kær.
Ég elskaði hana svo ofboðslega
að ég var gráti nær.
Ég sagði: "Ég þarf að sækja
mér sólaráburðinn minn."
Og á leiðinni upp á loftið
var' mér litið í spegilinn.
Ég fann augu Kains hvíla á mér
köld og döpur og myrk.
Ég kallaði: "Ástin komdu
veitum hvort öðru frið og styrk."
Ég sagði við hana, "vinan mín,
viltu ekki kom með mér
eitthvað út að ganga
þar sem engin til okkar sér
Við skulum leita að leiðinni
sem liggur á heimsenda.
Því heimsins ásýnd hún er ill
og heimsins náttúra."
Við héldum af stað eftir Hringbraut
það var hlýtt og glampandi sól.
Og allir búnir sínu besta skarti
í borginni sem mig ól.
Liljuhvít var höndin hennar
sem hélt ég svo þétt um.
Og útúr borginni flýttum við för
og framhjá Árbænum.
Rétt fyrir utan Reykjavík
við Rauðhóla gerðum við töf,
og hún renndi þar sjónum sínum,
hún sá þar var nýtekin gröf.
Hún fleygði sér í fang mér
ég fann hún skalf eins og strá.
"Ég óttast" sagði hún "ástin mín,
ég óttast það sem ég sá."
Hún fleygði sér felmtri slegin
í fang mitt og sagði milt.
"Ég hræðist svo að þú hafir
í hyggju að gera mér illt."
"Þú átt kollgátuna" kvað ég við,
"nú er komin þín hinsta stund,
í gröfina tarna sem gróf ég í nótt
verður gott að fá sér blund."
"Skelfdu mig ekki ástin mín
ég er of ung til að deyja strax."
Og hún sagði: "ó ekki myrða mig."
á meðan ég leitaði lags.
Ég hélt henni fastri og hnífinn ég rak
í hjartað beinustu leið
og meðan blóðið rann ofan í Rauðhóla
stóð ég raunamæddur og beið.
Ég horfði á hjartað mitt deyja
og ég hugsaði svo með mér:
"Á ég ekki að gæta minnar eigin systur,
er ekki það sem mér ber?"
Þú ert heilladísin hamingjan mín
happið sem féll mér í skaut.
Og ég lagði hana í gröfina, gerði krossmark
og gekk svo hryggur á braut.
